Leesgroep

Gemeenschappelijk deel

Wat waren jullie verwachtingen? In welke mate zijn die uitgekomen?

Wij verwachten dat dit een interessant boek is, het gaat over een totaal ander leven, een leven waar elke daad éénmalig is en je dus niks een tweede keer kan doen. Dit komt doordat het leven maar een dag duurt. Omdat je alles in je leven maar één keer meemaakt in dit boek denken we dat we heel veel te maken zullen krijgen met keuzes die de hoofdpersonen zullen maken en dat dit interessant is om te weten omdat je eigenlijk bij elke keuze die je maakt goed na moet denken omdat het zomaar over kan zijn. Toen wij aan meneer Philipsen vertelden wat voor boek we hadden gekozen was hij erg enthousiast. Hij zei meteen dat het een mooi en indrukwekkend boek was. Hierdoor hebben wij ook een hogere verwachting van het boek.

Onze verwachtingen zijn grotendeels uitgekomen want we vonden het inderdaad een interessant boek met een verrassend einde. Het is leuk om te zien hoe dit leven verschilt met dan van ons en wat de karakters met de keuzes doen die ze hebben.

Geef een titelverklaring.

Het boek gaat over een leven op aarde dat maar één dag duurt. En misschien kan het ook nog een dubbele betekenis hebben, bijvoorbeeld als je gaat kijken naar iemand en daarvan een dag meeloopt dan kan je dat ‘het leven uit een dag van …’ noemen, in dit geval dus het leven uit een dag van Benny.

Bespreek de personages.

Benny: dit is de hoofdpersoon van het boek. Je volgt het verhaal van zijn leven. Hij gelooft niet alles wat iedereen tegen hem zegt en hij luistert niet naar iedereen maar wil juist zelf ontdekken hoe het is, hij is eigenwijs en wil meer weten van wat er na de dood komt. Hij gelooft niet in de hel maar hij gelooft juist in dat er niks is (aan het einde van het boek). Hij maakt zijn eigen regels op.

Gini: in het begin is ze nog een erg onschuldig, klein meisje dat nog niet veel weet van wat ze moet doen met haar dag. Ze kwam ook eerst op rollenschaatsen en kwam emotioneel uit de biologie klas. Maar na een aantal uur ontwikkelt ze zich tot vrouw en verdwijnt het onschuldige een beetje maar niet helemaal want tijdens de moord op een oude man is ze er niet echt met haar hoofd bij, waardoor ze later ook in de hemel komt en niet in de hel.

Scant: een blinde man, Benny ontmoet hem als eerst in het café waar hij ook Gini ontmoet. Zijn zintuigen zijn heel sterk ontwikkeld omdat hij ook blind is. Aan het begin van het boek heb je erg veel medelijden met hem, omdat hij een best wel zwaar leven heeft en uiteindelijk ook vermoord wordt maar aan het einde van het boek gaat het medelijden weg omdat het blijkt dat hij de twee geliefden met opzet uit elkaar heeft gedreven.

Bespreek zaken als: setting, perspectief, open plekken, enzovoort.

Het lijkt op een plek die gelijk is aan de aarde maar ook weer niet want er wordt de hele dag door gebouwd en er wordt telkens ook weer iets veranderd maar de hel die zou je wel kunnen vergelijken met onze wereld.

Het wordt verteld uit het hij-perspectief, behalve in de brieven (daar is het een ik-persoon).

Open plekken zijn als Benny uit de stoel komt en hij weer gewoon op straat loopt dan denk je dat hij het overleeft heeft terwijl je er na een tijdje achterkomt dat hij in de hel zit. En je vraagt je aan het einde van het boek ook vaak af waar Gini zich bevindt, wat ook een open plek veroorzaakt.

Bespreek het thema en eventuele motieven.

Het thema kan zijn hoe de liefde tot stand kan blijven door herhaling want in het boek krijg je te maken met twee geliefdes die zelfs na het leven van één dag nog steeds van elkaar houden en alles daarvoor over hebben om bij elkaar te blijven en ookal moeten ze dit doen door in eeuwige herhaling te leven. Een tweede thema kan de relativiteit zijn want de aardse tijd daar (het leven van een dag) dat staat tegenover de tijd in de hel, wat zij als een eeuwigheid zien, en wat je kan vergelijken met het de tijd van het leven bij ons op aarde. Bovendien is ontevredenheid komt dat een groot deel voor in het boek want de hoofdpersonen zijn ontevreden met het leven van een dag en willen alleen maar meer, ze nemen er geen genoegen mee.

Het belangrijkste motief is licht en schaduw want elke persoon gebruikt de schaduw als klok, dat komt heel vaak terug in het boek. Een ander motief is de onherhaalbaarheid, dat komt ook in het hele boek terug. Dit motief verdwijnt aan het einde van het boek want aan het einde van het boek wordt het alleen maar herhaling doordat Benny in de hel komt

Geef een oordeel over het boek.

Het boek verbaasde ons enorm. Dat het boek fictie was verbaasde ons enorm, aangezien er niet veel fictie voorkomt in de Nederlandse literatuur. Natuurlijk is niet alles verzonnen, aangezien verschillende geloven al zeggen dat de hel en de hemel ook echt bestaan. Toch speelt de schrijver heel erg met de morelen van mensen. De man die de moord intentioneel pleegt komt in de hel terecht, terwijl zijn liefje Gini in de hemel komt, aangezien die het niet met duidelijke opzet had gepleegd (moreel argument). Je ging hierdoor als lezer ook erg nadenken over hoe je de man zijn lot zou kunnen veranderen. Zouden ze ook samen in de hemel zijn kunnen gekomen? Had Gini ook nog iets vreselijks moeten doen om zo samen met Benny in de hel te komen? De schrijver heeft dit erg mooi gespeeld. Het realiteitsgehalte valt te bespreken (realistisch argument). Het leven duurt op aarde (vaak) niet een dag en wordt voor mensen berekent op zo'n 80 jaar. In het boek duurt het leven volgens Benny (en de priester) maar één dag. Daarna is het over en gaan ze naar de hemel, of als ze iets slechts doen, naar de hel.

We vinden het verhaal erg mooi geschreven, omdat je jezelf snel kon verliezen in het verhaal. Je kon jezelf goed verbeelden hoe de wereld in elkaar zat, in plaats ervan dat alles al voor je verzonnen was (esthetisch argument). Alles wordt erg duidelijk beschreven, maar toch heb je vrede met alle dingen die worden genoemd. Als je ons hier op aarde nu zou vertellen dat het leven maar één dag duurde, zouden we allemaal gek worden. Echter het boek lezende, hebben we er een soort vrede mee en klinkt het zelfs nog wel mooi.

Eigen oordeel

Ik vond het boek heel erg meevallen. Normaal moet ik mezelf altijd dwingen het boek te gaan lezen en doe ik dat dan ook met erg veel tegenzin. Toen ik er echter achter kwam waar het boek overging (terwijl we erover aan het praten waren), was ik zeer verbaasd. Ik hou erg van fictie en vind het ook geweldig als ik het boek zelf mag verbeelden. Ik vind het vaak saai worden als alles al beschreven wordt en erg op de werkelijkheid lijkt. Dit verhaal was een mengeling van non-fictie en fictie, aangezien alles wat er gebeurde erop duidde dat het op aarde heeft plaatsgevonden, maar juist de dingen die ertoe doen (de duur van het leven) is aangepast. Ook waren de normen en waarden erg anders, men genoot meer van wat hij of zij meemaakte en werd het niet voor lief genomen.

Tijdens het bespreken hadden wij allemaal dezelfde mening, wat erg fijn was. We waren het allemaal eens met de uitspraken die we deden over de characters en hoe oneerlijk het einde eigenlijk wel niet was.
Het boek is niveau vier binnen de literatuur. Dit is niet bepaald hoog, maar ik ben wel enorm blij dat ik dit boek heb gelezen en weet ook bijna zeker dat ik dit boek ga gebruiken bij mijn mondeling in de zesde. Ik kon er goed mee overweg, al kon je wel goed merken dat het een literair boek is, aangezien het taalniveau wel hoger is dan bij kinderboeken.
Het volgende boek dat ik wil lezen, zal wel niveau 5 of misschien zelfs wel 6 zijn. Ik wil wel graag dat mijn gemiddelde leesniveau volgend jaar rond de 5 zit. Als ik dus een paar niveau vier boeken bij mijn mondeling wil gebruiken, wil ik ook een mooi boek erbij hebben dat niveau zes heeft. Alles op een niveau zal ook niet erg fijn zijn, omdat het me erg fijn lijkt de verschillen qua niveau te kunnen herkennen. 

Imaginair reisverhaal (verwerkingsopdracht literatuur)

Ik deed mijn ogen open, keek om me heen. Ik zag alleen maar groen. Overal was groen. Of nee, er was blauw. Ik rook de zoute geur van de zee en de rest kwam in beeld. Ik was verdwaald, verdwenen van de plek dat ik 'thuis' noemde. Langzaamaan begonnen de herinneringen terug te komen. Ik zat op een boot met een aantal anderen, en we vaarden weg van al onze problemen. De maatschappij was gek geworden. Er waren te veel regels, en de straffen werden steeds meer aangescherpt voor degenen die zich niet aan de regels hielden. Het was een gekkenwerk hoe de regering de mensen oppakte van de straat om belachelijke redenen. Ik moest weg. Maar hoe kwam ik hier?

Ik stond op en begon de omgeving te bekijken. Ik zag de boot liggen, aangestrand, en een aantal voetstappen. Het zag erna uit dat we hadden opgesplitst. Ik pakte een tas met eten en drinken uit de boot en besloot verder het bos in te lopen. Toen ik een aantal uur verder aan een oever van een rivier uitruste, hoorde ik ineens geritsel om me heen. Ik draaide me langzaam om en zag een beer op me aflopen. Ik wist dat je niet moest wegrennen, dieren zijn geneigd om juist het kat-muis spel te spelen. Toch begonnen mijn benen te bewegen en rende ik naar de rivier: De beer zou mij toch niet achterna komen? Ik hoorde toen in eens een geluid dat erg leek op een pijl dat door de lucht vliegt. Ik keek om en zag de beer dood liggen, met een pijl door zijn kop. Ik keek om me heen maar zag geen enkel mens in mijn nabije omgeving. Ik deed net alsof ik verder ging met wandelen maar draaide na een aantal meters weer om, terug naar de plaats delict. Ik zag toen dat een aantal mensen het beest begonnen te verslepen. Ik achtervolgde ze en na een aantal honderd meter begon er een huis in het zicht te komen. Een 'huis' zou ik het ook niet noemen, het was meer een hut. Alles zag er heel primitief uit, evenals de kleding die de mensen droegen nu ik erop lette. Er was geen electriciteit te bekennen, wat in onze samenleving centraal staat. Het werd donker en ik besloot in een boom te klimmen en daar te overnachtten. Ik werd weer wakker in de nacht toen ik weer geritsel hoorde. Dit keer was het geen beest, maar zag ik een aantal mensen richting het huis sluipen. Het was duidelijk dat deze mensen niet bij de andere familie hoorde. Ik was zo gefasineerd dat ik bijna uit de boom viel toen ik, wederom, het geluid van pijlen die door de lucht vlogen, hoorde. Er viel een persoon neer en de anderen verstijfden. De groep uit de hut kwam naar buiten, brullend en tierend. Toen de andere mensen dichterbij probeerden te komen werd het gebrul harder. Na een paar minuten gingen de mensen weer weg, en begon de groep van de hut weer wat rustiger te worden. Ik was zo verbaasd over wat ik zag, dat ik niet doorhad dat de boom waarin ik zat geluid begon te maken. De mensen keken ineens mijn richting op en ik verstijfde. Ik kreeg op dat moment door hoe het er hier aan toe ging. Dit was geen maatschappij zoals ik het kende. Er waren geen geschreven regels, maar dat betekende niet dat er chaos was. Nee, zeker geen chaos, ook al zouden wij dat denken. Er waren duidelijk regels die gevolgt moesten worden. In onze maatschappij werd je openbaar gestraft voor de fouten die je maakte, maar hier was dat totaal anders. Ja, je werd zeker wel gestraft voor de fouten. Deze fouten waren echter ongeschreven regels die verbroken werden. Het was oeroud. Zo leefden de mensen vroeger, niet nu. Ik begon me steeds meer af te vragen wat er beter was. Zou het beter zijn als we terug gingen met onze maatschappij, in plaats van steeds maar naar de toekomst te kijken? Het leek dat de mensen hier toch beter de regels volgden dan dat ze in ons land deden. Hier wisten de mensen niet hoe groot de straf was die ze zouden krijgen bij het verbreken van de regels, alleen maar dat er een straf zou komen. Het leek alsof er hier meer orde was dan in onze maatschappij, waar alle regels geschreven waren en door allen herkend waren. Het leek heel onrealistisch dat juist in een land waar niets duidelijk was beschreven, toch meer duidelijkheid en orde was. Was er dan toch nog orde te vinden in chaos?  

Boekverslag Specht en zoon (Willem Jan Otten)

Willem Jan Otten, Specht en zoon

Naarden, Februari 2004, eerste druk

142 bladzijden

Roman

Korte samenvatting van het boek:
Felix Vincent, een redelijk beroemde portretschilder, krijgt de opdracht van z’n leven. Valery Specht, een steenrijke kunstverzamelaar, verlangt van hem zijn overleden zoon Singer te schilderen. Aan de hand van foto’s en een aantal videobeelden gaat ‘Schepper’ aan het werk. Felix, wordt ‘Schepper’ genoemd doordat het hele verhaal is geschreven vanuit de optiek van het schilderdoek waar Singer op komt te staan. Het is een groot doek, en heeft alle menselijke eigenschappen qua zintuigen. Hij, zo zullen we het doek voor het gemak noemen, is een Zeer Dicht Geweven Vier Maal Universeel Geprepareerd doek van twee bij honderd twintig, hij kostte een vermogen. Het duurt maanden voordat het doek beschilderd wordt en zo leren we Felix, zijn vrouw Lidewij en alle andere mensen die in het atelier van Schepper komen kennen. Tot op het moment dat Specht binnen komt lopen lijdt het doek een passief leven. Maar als dan uiteindelijk wordt besloten door Schepper dat hij het doek wordt waar Singer op wordt gemaakt en gaat hij een actief leven lijden. Door de ogen van het doek worden allerlei gegevens een stuk duidelijker doordat het doek eerst dingen beschreef door middel van gehoor. Zo kom je erachter hoe het atelier, de Schepper en alle andere personen er uit zien.
Bij het schilderen van het doek gaat Schepper Singer identificeren met Tijn, een oud schoolvriendje van hem. Hij geeft Singer de blik van Tijn, en wat nog veel belangrijker is zijn penis. Het is een dopje. Dit is een belangrijk gegeven want door het hele verhaal heen is dit het gespreksonderwerp en het focuspunt van iedereen die het schilderij te zien krijgt, je aandacht wordt er naartoe gezogen. Vanaf het moment dat Schepper de penis te zien kreeg, Tijn liet zijn broek zakken, heeft hij geen contact meer met hem.

Nadat het doek is beschilderd volgen de gebeurtenissen zich snel op. Zo wordt Lidewij zwanger en je komt erachter dat Specht een liefhebber is van kleine jongens.
Dit komt het doek te weten door gesprekken tussen Schepper en Minke een journaliste en geheime minnaar van Schepper. De afgesproken datum waarop het doek opgehaald zou worden is dan allang voorbij. Schepper’s geweten begint te knagen. Hij heeft een schilderij gemaakt voor een pedofiel! De enige oplossing die hij ziet is het verbranden van ‘het ding’ zoals hij zijn schilderijen ziet. Op dit moment krijg je als lezer het gevoel dat het verhaal afgelopen is. Maar dit is niet zo. Schepper heeft een foto gemaakt van het schilderij en vanaf dat moment wordt het verhaal vanuit die foto verteld. Schepper steekt de polaroid in zijn zak en gaat daarmee naar de bevalling van zijn zoon. Na de bevalling gaat Schepper een lange fietstocht maken, onder andere naar de plek waar Tijn zijn broek liet zakken, hier huilt hij tranen van alle emoties die mensen kunnen hebben. Thuis gekomen in Nimmerdor, het huis van Schepper en Lidewij, staat daar de wagen van Specht. Specht is doodziek geworden, hij heeft namelijk een ernstige vorm van kanker. Hij weet van het verbranden van het schilderij en geeft Schepper de opdracht hem opnieuw te maken, zodat Singer hem zelf kan zien. Zo komen twee leugens naar boven, Singer is niet dood en Specht houdt echt van zijn zoon en is geen pedofiel.

Mijn verwachtingen van het boek waren erg laag. Ik had het boek aangeprezen gekregen via een vriendin die zei dat het boek over een schilderij ging. Ze zei dat het een erg speciale manier van schrijven had en dus anders was dan andere boeken. Ik kon me op dat moment even geen ander boek bedenken en vond het dus een goed idee om dat boek te gaan lezen, ik was namelijk ook erg geïnteresseerd geraakt in de manier van schrijven. Ik had geen hoge verwachtingen van het boek, omdat ik nooit veel van literaire werken heb gehouden. Ik ben meer het persoon dat ervan houdt een makkelijk boek te lezen, waarin je jezelf helemaal kunt verliezen en gewoon je brein uit kunt schakelen. Gewoon even nergens aan denken en je inleven in het verhaal.

Aan het begin moest ik erg wennen aan de manier van schrijven. De zinnen waren veel korter dan ik had verwacht, meestal heeft een literair werk namelijk erg lange zinnen. Eerst had ik het gevoel dat dit dus een erg makkelijk boek zou worden, maar daar had ik me toch in vergist. Je krijgt te maken met verschrikkelijk veel personificaties en metaforen dat je er echt over na moet denken over wat je aan het lezen bent. Doordat de zinnen zo kort zijn ga je uit jezelf minder goed opletten, wat nodig is aangezien alle zinnen vol informatie zitten.

De schrijver doet enorm veel met beeldspraak, personificaties en motieven. Er zitten er dus een heleboel in het boek. De belangrijkste, en ook een van de eerste waar ik achter kwam toen ik de samenvatting van tevoren las, was dat degene die het schilderij maakt, Felix, 'de Schepper' wordt genoemd. Dit is een motief dat telkens maar weer terugkomt. Als ik het woord schepper hoor, is het eerste waar ik aan denk een verband met het Christendom. God wordt immers de schepper van het heelal genoemd. Toen ik hier verder over na ging denken, kwam ik erachter dat het hele boek een soort verband heeft met het Christendom. Het boek gaat (voor een deel) over de schepping van het schilderij, en God schept de aarde (en het heelal).

Ook is er een motief over ontrouw en sexualiteit. Telkens maar weer komen ze terug op het feit dat hij ontrouw is geweest tegenover Specht. Ook komen ze terug op de penis van Tijn, en dat hij het schilderij had gemaakt voor een pedofiel. Telkens maar weer komen deze motieven over verleiding etc. terug.
Als laatste vond ik dat ik iets moest zeggen over het motief vader-zoon relatie. Door heel het boek heen krijg je sterk te maken met dit gevoel. Het keert telkens maar weer terug, wat heel logisch is aangezien de vader een schilderij van zijn zoon maakt. Tot aan het einde toe blijven ze dit motief terugbrengen, aangezien de zoon toch niet dood blijkt te zijn, wat je wel zou denken.

De schrijfstijl was, zoals ik al bij mijn verwachtingen zei, geschreven in kleine zinnen. De meeste personages waren voorwerpen, en er was dus veel personificatie. Ik verbaasde me het hele boek door dat de zinnen zo kort waren. Je zou immers bij een literair werk lange zinnen verwachten moeilijke woorden. Geen korte zinnen waar moet opletten dat je niet ergens overheen leest. Dat doe je namelijk als de zinnen erg kort zijn; je hebt de neiging een deel van een zin over te slaan. Dit gaat echter niet omdat elke zin vol met informatie zit die je eigenlijk niet kunt missen. Een belangrijk voorbeeld hiervan is de scene uit het boek op bladzijde 102:

''Zoon van wie. Veléry is al jaren zo alleen als – Ze zocht naar een vergelijking. – Als een wolf zei ze. Ze maakte een gebaar naar mij. Hoeveel van dit soort schilderijen denk je dat hij in de loop der jaren heeft laten maken... Altijd weer van de laatste jongen. Altijd weer van een kunstenaar waar hij eigenlijk geen fuck aan vond. Altijd weer de jongen die net te oud aan het worden was om hem nog op te kunnen geilen. Enfin, dit was dan dus echt het laatste, neem ik aan.''

Wat je hier niet zou verwachten, is dat de mening van de verteller, die hier erg aanwezig was, geschreven is door het schilderij zelf. Dit zie je dan ook twee zinnen later weer:

''Verdedig me, dacht ik, schepper, waarom verdedig je me niet?''

Ook zie je in deze voorbeelden dat de zinnen erg kort geschreven zijn. Je kunt echter geen zin overslaan, omdat je het nodig hebt om het te begrijpen. Toch is het wel makkelijker geschreven dan de literaire werken die je normaal zou lezen, degene met de lange zinnen en moeilijke woorden. Dat is/was namelijk altijd wat ik in gedachte had bij literaire teksten.

De vertelperspectieven vond ik enorm interessant te lezen. Ik vond het geweldig om alles vanuit het schilderij te zien, en lachte ook vaak om de mening van het schilderij. Bizar gewoon dat een schilderij zo'n mening kan hebben over de schepper en zijn omgeving. Ik vond dat ik het vertelperspectief echt moest noemen omdat dit erg voorop staat bij dit boek. Doordat deze zo speciaal zijn, komt dit niet voor in veel boeken. Dit is dus zeker een boek om te lezen als je je wilt verdiepen in verschillende vertelperspectieven.

De oordeelbalk kan ik hier helaas niet invullen (ik heb een ander programma om mijn teksten in te typen, geen microsoft office), maar zou het boek een 8.5 of hoger geven!

Het boek heeft me zeer verrast door niet een dergelijk literair werk te zijn, maar gewoon de normale Nederlandse taal die de burgers op straat gebruiken, zonder moeilijke zinnen die je vijf keer moet doorlezen om het te kunnen begrijpen. Ook interesseerde ik me meer in het verhaal dan ik eerst had verwacht, omdat ik me meestal bij alle boeken de hele tijd erger aan de opbouw van de zinnen en de schrijfwijze. Ik kon me gewoon lekker laten gaan en me inleven in het verhaal zonder me te moeten storen!

Bron

http://www.scholieren.com/boekverslag/62025 (samenvatting)